Zaimek dzierżawczy zastępuje wyrażenie non + de + person (w języku polskim: rzeczownik +osoba w dopełniaczu), co wskazuje, w języku hiszpańskim, do kogo ta rzecz należy.
W językach fleksyjnych (łacińskim, rosyjskim, polskim i tak dalej), ta zależność pomiędzy przedmiotem a osobą jest pokazana za pomocą morfem występujących w dopełniaczu rzeczownika określającego osobę, do której ten przedmiot należy. Porównaj:
Nie łatwo jest stwierdzić, do jakich części mowy należą zaimki dzierżawcze i zaimki wskazujące. Niektórzy gramatycy zaliczają je do przymiotników, inni uważają, że są to zaimki. Właściwie spełniają one funkcje obydwu, przymiotników i zaimków. Stąd będziemy je nazywać zaimkami, kiedy nie tylko określają one rzeczownik wskazując do kogo opisywany przedmiot należy, ale również zastępują ten rzeczownik w zdaniu i przymiotnikami jeśli nie zastępują rzeczownika oznaczającego posiadany przedmiot. W przypadku zaimków dzierżawczych mogą one występować przed lub za rzeczownikiem jeśli należy on do jednej osoby jak na powyższych przykładach.
Zgodnie z tymi dwoma pozycjami : przed (antepuesto) lub po (pospuesto) wszystkie formy zaimków dzierżawczych w języku hiszpańskim są:
Zauważcie, że zaimek dzierżawczy zastępujący rzeczownik zawsze przybiera pozycję „pospuesto” Stąd formy które mogą przybrać formę „antepuesto” zawsze będą formami przymiotnikowymi. Tak więc jedynie formy odnoszące się do liczby mnogiej mogą być mylnie uważane za przymiotniki i zaimki jednocześnie.
Oprócz tego, że zaimki dzierżawcze określają kategorię osoby, w języku hiszpańskim dostarczają również informacji na temat ilości posiadanych przez daną osobę przedmiotów i, (ale tylko w przypadku, gdy posiadający wyrażony jest w liczbie mnogiej), wskazują na rodzaj rzeczownika określającego posiadane przedmioty. Jest to najbardziej widoczna różnica pomiędzy zaimkami dzierżawczymi w języku hiszpańskim ipolskim, które w tym ostatnim zawsze podkreślają kto jest właścicielem opisywanego przedmiotu.
Porównaj: