W języku hiszpańskim, jak możecie zauważyć, niektóre wyrazy mają zaznaczony akcent. Wtedy nad samogłoską, którą wymawia się z większą siłą, umieszcza się kreskę,'tilde'. Inne wyrazy nie mają zaznaczonego akcentu. Jak je odróżnić? To bardzo proste.
Wyrazy zakończone na samogłoskę lub spółgłoski s, n powinny być wymawiane z akcentem na drugą sylabę, podczas gdy reszta wyrazów ma akcent na pierwszą sylabę. W żadnym z tych przypadków nie jest konieczne zaznaczenie akcentu kreską. Ale jeżeli nie występuje żaden z wymienionych powyżej przypadków, należy zaznaczyć akcent aby było wiadomo gdzie on pada. Dzieje się tak w poprzednio opisanych przykładach medicó, médico, w odróżnieniu od medico.
Logicznie rzecz biorąc, zmieniając położenie akcentu zmienia się także wymowa i, czasami, nawet znaczenie wyrazu. Wyrazy medicó i medico są różnymi formami czasownika "medicar" (leczyć), podczas gdy médico to rzeczownik (lekarz).
Zasady tej nie stosuje się w następujących przypadkach:
1. samogłoski u raz i mają zawsze akcent ortograficzny wtedy, gdy muszą być wymawiane z większą siłą na przykład: María, secretaría, ale nie mają go, gdy tworzą dyftong np. secretaria.
2. niektóre wyrazy posiadają tak zwany akcent diakrytyczny; stosuje się go, aby odróżnić dane słowo od wyrazu o podobnej pisowni, ale innym znaczeniu np. el (przedimek), él (zaimek osobowy), como (spójnik), cómo (wyraz pytający) i tak dalej. |
